Με φόντο, αλλά και διακείμενο το έργο του Ντιντερό Το παράδοξο με τον ηθοποιό (που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Πόλις» ο, απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω, πρωτοεμφανιζόμενος στο μυθιστόρημα Γιώργος Αλεξανδρινός φτιάχνει ένα συναρπαστικό οδοιπορικό στους δρόμους του Παρισιού αλλά και στις οδούς της πλαστοπροσωπείας με αντικείμενο τις αιτίες που: Ένας έλληνας φοιτητής αυτοκτόνησε στο Παρίσι. Ένας ρόλος παίζεται ή βιώνεται από τον ηθοποιό; Το ερώτημα/κινητήριος μοχλός της αναζήτησης του αφηγητή για τα αίτια αυτοκτονίας του «άλλου», του τόσο ίδιου, τελικά μ’ αυτόν. Ο «άλλος», δηλαδή ο ρόλος, δηλαδή το προσωπείο. Και πάνω απ’ όλα, η αμαρτία του να είσαι Έλληνας στην Ευρώπη. Πόσοι, άραγε, από τους φιλάρεσκα ακμάζοντες στην ημεδαπή ευρωπαΐζοντες καλλιτέχνες, λογοτέχνες, επιστήμονες το συνειδητοποιούν; Γρήγορη εξέλιξη αλλά και λεπτομερής περιγραφή εκείνων των τόσο γνωστών, για όποιον έτυχε να ζήσει στο Παρίσι, γραφειοκρατικών και άλλων μηχανισμών, έξυπνη πλοκή με αναφορές στη διάρθρωση του κλασσικού αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά και δόμηση που στην εξέλιξή της ενσωματώνει επιδέξια διαφορετικές αφηγηματικές φωνές, σύγχρονη θεματική που καταγράφει μια πραγματικότητα μέσα σε πλαίσιο φαντασιακό, διάλογοι καίριοι που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και απρόσμενη ανατροπή του τέλους αποτελούν συστατικά ικανά να δημιουργήσουντην απόλαυση που επιβάλλει ένα κλασικοφανές στη σύλληψη αλλά σύγχρονο στη γραφή του πεζογράφημα. Αν Τα δέντρα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη (που επανακυκλοφόρησαν φέτος, εκδ. Καστανιώτης) αντιπροσωπεύουν τη ματιά του έλληνα φοιτητή στο Παρίσιτης δεκαετίας του ’40, το αντίστοιχο βλέμμα της δικής μας δεκαετίας ανήκει διακαιωματικά στον Γιώργο Αλεξανδρινό.
περιοδικό αντί, τεύχος 582 Παρασκευή 7 ιουλίου 1995, του Δημήτρη Τσατσούλη
