Ο έλληνας designer
Σπύρος Κοντάκης
Σπύρος Κοντάκης, Παρίσι, Οκτώβριος 2014 – Photo-Georges Bijouras
εκθέτει τα έργα του
μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 2015
στο Quartier Latin
στο Παρίσι
στη γκαλερί Hélène Nugaro
Espace Mailletz
17 rue du Petit Pont
5005 Paris
Σπύρος Κοντάκης – Εγκαίνια στην γκαλερί Ηélène Nugaro Παρίσι
Γεννήθηκα στην Αθήνα σε μια περιοχή του κέντρου. Βίωσα την ελληνική πραγματικότητα και σκηνοθέτησα τον εαυτό μου μέσα σε αυτήν, παρακολουθώντας το έργο της ζωής μου σε σχηματικές συνέχειες και εικόνες. Με τάσεις φυγής από τα παιδικά χρόνια, προσγειωνόμουν συχνά απότομα στις συνθήκες, την κουλτούρα και το αισθητικό παραλήρημα που δεν είχα επιλέξει. Η αυτιστική μου τάση με ανάγκασε να σχηματοποιώ τα παιχνίδια μου και τα όνειρά μου φτιάχνοντας μικρά δείγματα δυσλεκτικής τέχνης μέσα από όποια υλικά μπορούσα να βρίσκω.
Η ευτυχία και γαλήνη που μου πρόσφεραν οι μικρές κατασκευές διαταράχθηκε από την καινούργια αγάπη, τη μουσική, που ήταν και το διαβατήριο για τον έξω κόσμο. Η λανθάνουσα κοινωνικότητα με έβγαλε προς στιγμήν από τον κόσμο μου και με πήγαινε όπου αυτή επέλεγε δίνοντάς μου ψευδαισθήσεις αυτοπεποίθησης και υπέρμετρης κοινωνικότητας. Έτσι, λοιπόν, βρέθηκα στο Λονδίνο κυνηγώντας το όνειρο του rock star πρόσφυγα, με μια κιθάρα vintage χαραγμένη με την σφραγίδα της επιτυχίας.
Η αποδοχή ήταν καλή, και μετά από τέσσερα χρόνια εμπειρικού παραληρήματος, γυρίζω πίσω για να αρχίσω ένα νέο παραλήρημα υπερβολικής επαγγελματικής μουσικής δραστηριότητας. Έπαιξα, έγραψα και συνεργάστηκα με τους περισσότερους καλλιτέχνες σε ένα μεγάλο αριθμό δισκογραφικών παραγωγών.
Η συνάντηση με τον μικρό μου εαυτό έγινε απότομα και για λίγο. Με σταμάτησε στα παρασκήνια μιας συναυλίας και μου έδωσε να δω την εικόνα των σχημάτων που φανταζόμουν όταν ήμουν αυτός.
Πήρα την εικόνα μαζί μου με μια συγκινησιακή φόρτιση μεγατόνων.
Έψαξα απεγνωσμένα τα μολύβια μου και μισοπεθαμένος πια έβαλα κάτω να ξανασχεδιάσω τη ζωή μου.
Αλλάζοντας τις γραμμές και τα σχήματα ξαναπροσδιόρισα τις καλές παλιές μου μνήμες αυτές που αλλοιώνουν τα αντικείμενα, τα ζωντανεύουν, τα φέρνουν μπροστά μας σαν καλά και κακά φαντάσματα που θέλουν να μας πούνε κάτι, ότι είναι ζωντανά και συνομιλούν μεταξύ τους και με εμάς.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το πάρτι φαντασμάτων στο μυαλό μου γέμισε ασφυκτικά από έπιπλα και αντικείμενα που με καλούσαν να τα βγάλω ξανά στην ζωή, να αποκτήσουν οντότητα και να αποφασίσουν αυτά το σχήμα τους.
Τα έργα μου θα ήθελα, και τα ίδια «θέλουν», να ταξιδέψουν σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη του κόσμου για να ταιριάξουν σε διαφορετικά διαμορφωμένους χώρους.
Ο Σπύρος Κοντάκης σπούδασε θεωρία της μουσικής στο Athenaeum Ωδείο και σχεδιασμό επίπλου στη Διπλάρειο Σχολή
Σπύρος-Κοντάκης-Εγκαίνια-στην-γκαλερί-Ηélène-Nugaro-Παρίσι
– Δηλώνεις αυτοβιογραφούμενος πως μικρός κατεχόσουν από μια αυτιστική τάση. Αυτή η τάση οδηγεί τα παιδιά που την έχουν να εκφράζονται με εικόνες και με ήχους; Εσύ πως οδηγήθηκες στη Μουσική ;
Σπύρος Κοντάκης – YOUCUBE
– Η αυτιστική μου τάση των παιδικών χρόνων, ήταν η αφορμή της νομιμοποίησης του εγώ στον κόσμο. Θα ήταν πολύ δύσκολο αλλιώς, και με τις συνθήκες της εποχής, ήταν πολύ ευχάριστο να χάνεσαι στην δική σου πραγματικότητα! Η έκφραση στις μικρές κατασκευές ήταν η αρχή, και μετά η μουσική! Περισσότερο όμως η χειρωνακτική δημιουργικότητα με ό,τι υλικό ευτελές μπορούσαμε να βρούμε! Σε ο,τιδήποτε χάνεσαι και δημιουργείς κόσμους, χαρακτηρίζεται αυτιστική διάθεση! μάλλον τελικά είναι καλό!
Σπύρος-Κοντάκης-Εγκαίνια-στην-γκαλερί-Ηélène-Nugaro-Παρίσι
– Γιατί είχες επιλέξει το Λονδίνο για να συναντήσεις το όνειρο του rock star πρόσφυγα ; Ήταν από τύχη; Τι σε οδήγησε σ’ αυτήν την επιλογή ;
Σπύρος Κοντάκης – POPEYE
– Το Λονδίνο παραδοσιακά και ουσιαστικά είναι η πόλη της rock pop μουσικής , και όχι μόνο! Εχει περάσει στις συνειδήσεις μας σαν την γενέτειρα των μεγάλων συγκροτημάτων ( και όχι άδικα) που μας επηρεάσε, κυρίως εκείνη την εποχή, αισθητικά και μουσικά!
Ετσι αποφάσισα και εγώ όπως και πολλοί άλλοι να κυνηγήσουμε το όνειρο του ροκ σταρ!Η προσφυγική αίσθηση πάντως έχει να κάνει κυρίως με το δέος που βλέπαμε μια νέα πραγματικότητα από κοντά!
Χρειάζονται πολλές δόσεις αυτοπεποίθησης να ξεπεράσεις τον Έλληνα μετανάστη και την αισθητική του, ιστορικά δραματοποιημένη ελληνική ταινία που έχει στο μυαλό του!
Σπύρος-Κοντάκης-Εγκαίνια-στην-γκαλερί-Ηélène-Nugaro-Παρίσι
– Δηλώνεις πως παιδί είχες επίσης τάσεις φυγής, τις έχεις ακόμη; είναι αυτές που σε οδήγησαν να εγκαταλείψεις την Μουσική, όπου είχες σταθεροποιηθεί επαγγελματικά, και να δημιουργείς πλέον αντικείμενα και όχι ήχους ; Πως και γιατί έγινε αυτή η αλλαγή ;
Σπύρος Κοντάκης – LE MONARQUE
– Ναι, έχω τάσεις φυγής! Αλλά όταν πάω κάπου που θέλω πολύ, μετά θέλω να γυρίσω πίσω! Εχω δηλαδή και τάσεις ερχομού όταν φεύγω!
Δεν ήταν μόνο η τάση φυγής που εγκατέλειψα την μουσική. Έκλεισε ο κύκλος και έπρεπε να το καταλάβω, και να ξεκινήσω κάτι καινούργιο που προϋπήρχε μέσα μου! Έγινε αυθόρμητα και από μόνο του , και εγώ απλά το ακολούθησα. Θα ήταν μεγάλο λάθος να επέμενα ακόμα με την μουσική.
Τώρα πια τα βλέπω όλα πιο μουσικά και πιο αρμονικά. Πρέπει να βρεις τον ρυθμό της ζωής σου πρώτα από όλα!
– Πώς έχουν τα πράγματα στο χώρο του design στην Ελλάδα, τόσο από άποψη δημιουργίας καθώς και από άποψη εμπορικότητας. Ο καλλιτέχνης δημιουργός καταφέρνει να ζήσει να επιζήσει, να εκφραστεί, μπορεί να προτείνει αντικείμενα χρήσιμα τα οποία να είναι ταυτόχρονα καλλιτεχνικά δημιουργήματα ή αναγκάζεται να συμβιβαστεί με τους σκληρούς ανελέητους νόμους της αγοράς;
Σπύρος Κοντάκης – GUILLOTINE
– Στην Ελλάδα της κρίσης και στην Ελλάδα την προ κρίσης, η αγορά για το design είναι ίδια! Η αγορά είναι μικρή και δεν δίνει την δυνατότητα να επιβιώσεις όπως το φαντάζεσαι όταν ξεκινάς! Το να κάνεις στην Ελλάδα ακριβώς αυτό που θέλεις και έτσι ακριβώς όπως το θέλεις, και να επιβιώνεις από αυτό, είναι μαθηματικά ανέφικτο! Χρειάζεται εξωστρέφεια και επικοινωνία με άλλους κόσμους αισθητικής και κουλτούρας. Χρειάζεται ρίσκο και διπλή, τριπλή, προσπάθεια από το φυσιολογικό. Δεν υπάρχει αυτό που θα λέγαμε νόμοι της αγοράς , γιατί στην ουσία δεν υπάρχει αγορά, και στο τέλος η λίγη που υπάρχει κατασπαράζεται από την ξενομανία και προτίμηση ξένων designer και καλλιτεχνών!
Σπύρος-Κοντάκης-BB-BLUE-BENSH
– Οι Έλληνες δίνουν πάντα την εντύπωση πως κατέχονται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας σε σχέση με τους Ευρωπαίους, βέβαια η τωρινή κρίση επιτείνει αυτήν την εντύπωση. Αυτό διαφαίνεται κάποιες φορές και στους καλλιτέχνες… Εσύ που περιηγήθηκες στο Λονδίνο και αλλού πως το βλέπεις ; Έχουν να ζηλέψουν οι Έλληνες κάτι από τους Ευρωπαίους; υστερούν σε κάτι από εκείνους; κι αν ναι τι φταίει γι’αυτό;
Σπύρος-Κοντάκης-BABY-POPEYE
– Πάντα υπήρχε ένα δέος στην Ελλάδα με ό,τι ερχόταν από έξω, και κυρίως το αμερικάνικο πρότυπο, όπου προσπαθούμε σκληρά και με επιτυχία να το υιοθετήσουμε!
Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται ταυτότητα και προσωπικότητα που λείπει, και αυτό είναι το πρόβλημα που έχουμε όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό. Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο προσαρμοστικότητας που έχουμε ως λαός. Συνήθως οι ποιο επιτυχημένοι Έλληνες του εξωτερικού είναι αυτοί που αφομοιώνονται στην κουλτούρα του τόπου που ζούνε!
Σπύρος-Κοντάκης-CHARMCHAIR
– Αυτόν τον καιρό εκθέτεις στο κέντρο του Παρισιού, δίπλα στην Παναγιά των Παρισίων στη Γκαλερί Hélène Nougaro, Espace Mailletz, 17 rue du Petit Pont, 75005 Paris. Η έκθεσή σου θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 2015. Ποια ήταν η υποδοχή σου; ποιες είναι οι εντυπώσεις ; Τι σημαίνει για σένα αυτή η έκθεση στην Πόλη του Φωτός ;
Σπύρος Κοντάκης – EUCLID
– Είναι πολύ σημαντικό να εκθετεις τα έργα σου στο Παρίσι! Είναι ένα διεθνές κέντρο τέχνης, και το ιδανικό μέρος για το είδος τέχνης που κάνω! Είναι πολύ καθοριστικό για μένα επίσης η υποδοχή που είχα από τους Γάλλους, η φιλοξενία της Helene Nougaro και οι καλές κριτικές της δουλειάς μου!
Για μένα είναι σαν να περνάς τις ποιο σημαντικές εξετάσεις, και μπαίνοντας μέσα σε όλη την ατμόσφαιρα του Παρισιού, νιώθεις ότι είσαι μέρος μιας ζωντανής κινηματογραφικής ταινίας!
Τη συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Αλεξανδρινός
